کودکان: پلان آغازین که در آن زنی در آینه به صورت جذام خورده اش خیره مانده، می گذرد و به مدرسه می رسیم. به کلاس درس کودکانی که زاده و ثمره عشق جذامیان جذام خانه اند. آن طور که پیداست شکرگزارند، شکرگزار اینکه برخلاف پدر مادرهاشان می توانند ببینند جهان را، زیبایی اش را، شکوه اش را و سیاهی اش را. با همین کلاس درس هم هست که «خانه سیاه است» پایان می گیرد: آنجا که کودکی از ستاره ناهید و درخشش و شکوهش سخن می گوید، کودک دیگر از زیبایی های جهان و آن یکی از زشتی هایش. همان جاست که فیلمساز دوربینش را پشت سر دو کودکی می برد که یکی گوش دیگری را می کشد: بازیگوشی می کند، در واقع آن هم از پس آن گفتار اندوهناک. و بعد، آنکه معلم فرا می خواندش، نام فیلم را حک می کند بر سیاهی تخته و بر ذهن ما که شاهدان زودگذر، گذر زندگی در خانه سیاهیم.