به میمنت و مبارکی و به لطف صدا و سیما، جناب وزیر ورزش پس از مدت ها رویت شد! به هرحال اگر حلول ماه ربیع الاول نبود چه بسا ما هنوز هم سعادت همان تصویر سی ثانیه یی را هم نداشتیم...!

در آن گزارش یک دقیقه یی، چشم مان به جمال وزیر افتاد که برای عیادت یکی از رعایای اهل قلم به منزل ایشان رفته بودند. لابد به سبک رییس جمهور که ناغافل به منزل استاد شجریان می روند...؟

اولاکه ما قبلافکر می کردیم که برای عیادت یک نویسنده یا باید مقامات وزارت ارشاد جلوس اجلال فرمایند یا مثلاشورای مطبوعات، هیات منصفه رسانه ها یا رییس امور زندان ها... و اینکه یک وزیر چله نشینی خود را با عیادت یک نویسنده باز کند از عجایب غرایب این دولت است. ضمن خوشامدگویی به جناب وزیر، توجه ایشان را به خواسته های جماعت ورزشی نویس و الباقی جلب می کنیم که جنابعالی چهار سال وقت دارید (ان شاءالله...!) که ورزش ما را تکان دهید. ما ایرانی ها از اینکه «قطر» پیست اتومبیلرانی دارد و ما هنوز دل به کارتینگ کودکانه بسته ایم دل مان می گیرد. از اینکه زمین های تنیس در «دوبی» میهمان غول های جهان می شود و ما هنوز در ورزشگاه تاریخ گذشته انقلاب برای حضور در رده چهارم کاپ دیویس مشغول توپ بازی هستیم ناراحتیم. حسود نیستیم ولی ناراحتیم. آیا توان آن را دارید که یک ورزشگاه مثل آزادی بسازید؟ آیا مدیران شما عرضه ساخت یک سالن بسکتبال در تهران را دارند؟ و آیا باز می خواهید عین بقیه، فیش و لیست حقوق امضا کنید و چهار تا مدیرعامل سرخ و آبی عوض کنید تا چهار سال تان تمام شود؟

لطفا دفعه بعد که بیرون زدید جواب ما را بدهید.