نورالدین نوری هم در سکوت خبری رفت: روزنامه نگاری که از سال 24، سالی که هنوز پدران برخی از ما هم هنوز دیده به جهان نگشوده بودند، روزنامه نگاری را آغاز کرده بود و تا همین اواخر هم عاشق آن بود: نورالدین نوری کسی بود که در روزنامه اطلاعات، از کار تهیه خبر از پزشکی قانونی و بیمارستان ها شروع کرده بود و روزی عنوان «خبرنگار اول پارلمان در ایران» و سال ها بعد عنوان «بنیانگذاری نخستین شبکه بزرگ توزیع خبر و روزنامه در شهرستان ها» را از آن خود کرده بود. عنوانی که در آن سال های بی خبری، به دست آوردن آن کاری بود کارستان. سال هایی که نه خبرگزاری ها و پایگاه های خبری به کار تولید و توزیع خبر از شهرستان ها اشتغال داشتند و نه روزنامه ها به طور سیستماتیک این شبکه را در اختیار داشتند. در همان سال ها بود که نورالدین نوری دست به کار شد و همه سختی های سفر در آن روزگاران را به جان خرید و در طول چند سال، با تاسیس حدود 600 دفتر نمایندگی در شهرستان های کوچک و بزرگ، هم کار توزیع روزنامه را در شهرستان ها سامان داد و هم کار تولید خبر و محتوا را. بعد از آن بود که دیگر می شد به اخبار ارسالی از شهرستان ها به واسطه «اعتبار منبع»، اعتماد کرد و با اطمینان از «اخبار ارسالی خبرنگار اطلاعات»، نوشت. موضوعی که در آن سال ها به واسطه حجم زیاد شایعات موجود در سراسر کشور، بسیار مهم و ارزشمند تلقی می شد. همین امروز هم که سی و اندی سال از کناره گیری نورالدین نوری از ریاست بخش شهرستان های موسسه اطلاعات می گذرد (وی تا سال 1359 به این سمت اشتغال داشت)، می شود رد پای او را در صفحه شهرستان های این روزنامه به واسطه اهمیتی که این روزنامه به اخبار سراسر کشور می دهد و ایران را تنها در تهران خلاصه نمی بیند، مشاهده کرد: میراثی که به یک الگو برای روزنامه ها و پایگاه های خبری در ایران امروز تبدیل شده است. نورالدین نوری اما به عنوان یک میراث دار، در سال های پایانی زندگی، سختی بسیار دید و آن گونه که شایسته اش بود، بر «ارج» ننشست. دست آخر هم همین چند روز پیش در 88 سالگی، در سکوت خبری در تهران درگذشت و اگر نبود خبر کوتاه خبرگزاری دانشجویان ایران از مرگ وی، معلوم نبود اصلامرگ او

«خبر» می شد یا نه...