اگرچه در یک ماه اخیر رابطه دولت و مجلس با فراز و نشیب هایی روبه رو شده ولی این شرایط هنوز نگران کننده نیست. مجلس و دولت می توانند با عمل کردن، تفکر و مشورت به جای شعار دادن، حاشیه سازی و ایجاد ابهام، مسائل و اختلافات به وجود آمده را حل کنند و اجازه ندهند که مسیر تعاملی منحرف و رابطه بین دو قوه نگران کننده شود. دولت باید قبول کند که با مجلس اصولگرایی رو به روست که اختیارات قانونی اش به ویژه در امر نظارت گسترده و نقش آفرین است. نادیده گرفتن مجلس خطری است که می تواند جنجال آفرین باشد و شرایط را متفاوت کند. اینکه برخی از اعضای دولت فکر کنند می توانند مجلس را در امور نادیده بگیرند ناخودآگاه به تعامل بین دولت و مجلس ضربه زده اند. نادیده گرفتن مجلس و نمایندگان به عنوان بخش کوچکی از ملت، مساله یی است که با دموکراسی در تعارض است و دولت را محکوم به این انحراف می کند. دولت باید انتقادپذیر و مسوولیت پذیر باشد. در مقابل دولت، مجلس هم باید برای تقویت رابطه دو قوه گام بردارد. نمایندگان مجلس اگرچه در قانون اختیارات گسترده یی دارند ولی باید منصفانه و دلسوزانه رفتار کنند. مجلس به عنوان یک نهاد نظارتی موظف است که تمامی شرایط و اوضاع را دقیق و جامع بررسی کند. مجلس اگر در نظارت خود هم مشکلات و هم ظرفیت ها را کنار هم ببیند کمتر دچار ابهام می شود و از فرصت ها بهترین استفاده را در جهت رفع مسائل دارد. برگزاری جلسه مشترک دولت و مجلس بدون شک نتایج مثبتی را در پی دارد ولی اینکه در کاهش فاصله بین دولت و مجلس چقدر موثر خواهد بود مربوط به عملکرد دو قوه در طول جلسه و بعد از آن می شود. اگر بنا باشد که این جلسات صرفا به شعار و حرف اداره شود راه به جایی نخواهد برد. صمن اینکه جلسات مشترک دولت و مجلس با انتقال مشورت و تفکیک مسوولیت های دو قوه، پربار و نتیجه بخش خواهد بود. بخشی از مشکلات دو قوه مربوط به تفکیک مباحث بین مجلس و دولت می شود در حالی مسائل و مباحث زیادی در کشور همچون تورم، بیکاری، گرانی هستند که نیازی به تداخل سیاسی ندارند و با نگاه کارشناسی قابل حل است. مسائلی که حل نشدن آن نه تنها بر قوای دولت - که مردم را نیز تحت الشعاع قرار می دهد.