شیار 143 فیلم بدی است که نان ایده یک خطی اش را می خورد. اگر به جای شهید بگذاریم فرزند چه می شود؟ فیلم و پرستیژ کاذبش به کل از بین می رود. برای ساختن انتظار مادر شهید، باید از انتظار معین مادری خاص برای فرزندی خاص- نه عام- بگوییم. اساسا از طریق چگونگی انتظار به انتظار می رسیم نه برعکس. از اینجا ست که زمان - و گذرش - معنایی جدی می یابد: حالازمان انتظار. در فیلم زمان کارکردی دراماتیک- و کارکردی هستی شناسانه- ندارد. نه فیلمساز می فهمدش و نه طبیعتا ما. باید فرق یک انتظار معین چهار ساله با یک انتظار 15 ساله را درک کنیم- یعنی حس کنیم – که نمی کنیم. اگر چند جمله چهار سال گذشته یا هفت سال و 15 سال را از فیلم حذف کنیم چه می ماند؟ هیچ. پس انتظاری در کار نیست.