سال هاست که به جشنواره موسیقی فجر نرفته ام. سال هاست که کنسرتی نمی روم. امسال یک بار، پارسال هیچ. سال قبلش هم یک بار. قبل ترش را هم اصلابه یاد نمی آورم چون حتما نبوده... حافظه ام را ورق می زنم. سال های خیلی دور. پایان دهه 60، سال 68 که مرتضی حنانه فوت کرد نخستین باری بود که به کنسرت می رفتم. بزرگداشتی برایش برگزار کرده بودند و طاهر جلیلی:

نام آورترین شاگرد حنانه، «سوییت شهر مرجان» را اجرا کرد. یادم هست (هنوز یادم هست) که آن فضا چقدر مرا مرعوب کرده بود. تماشای اجرای زنده یک اثر، تماشای اجرای خوب یک اثر موسیقی آنقدر شیفته ام کرد که هدف فراغتم را همان شب روی کاغذ ذهنم نوشتم... از آن سال به