این روزها شایعه تمدید قرارداد با کارلوس کی روش قند در دل خیلی ها آب می کند: اما به نظر باید به این مقوله جدی تر نگاه کرد. در اینکه کی روش مربی بزرگی است هیچ شکی نیست: اما تمدید قرارداد او بدون در نظر گرفتن اتفاقاتی که در مدت حضور او در ایران افتاده است، تنها یک قرارداد عجولانه دیگر را در پرونده یاران علی کفاشیان به ثبت خواهد رساند.

اینکه هم اکنون همه ورزشی نویس ها و وزارتخانه ورزش، دست به دست هم داده اند تا آب در دل مرد پرتغالی تکان نخورد کار خوبی است، زیرا با هر اقدام نسنجیده تمرکز مربی تیم را بر هم می زنیم که دوباره بهانه جویی هایش را شروع کند و از صدر تا ذیل مان را به تمسخر بگیرد. باید ابتدا خودمان باور کنیم که فوتبال مان قابل احترام است تا کی روش- یا هر شخص دیگر- که در این فوتبال به خدمت گرفته می شود، بیاموزد که پیش از او نیز مربیان ریز و درشت دیگری بار این فوتبال را بر دوش کشیده اند تا او لقمه جویده شده دیگران را قورت بدهد و دلار بگیرد. کتمان نمی کنیم که فوتبال ایران دارای برنامه ریزی مناسب، امکانات نرم افزاری و سخت افزاری خوب و بازی های تدارکاتی نیست: اما یکی - پیش از امضای قرارداد تازه- به کی روش یادآوری کند که با در نظر گرفتن همه این موارد او را به استخدام درمی آوریم که ضعف های مان را با «نام او» پوشش بدهیم. می خواهیم پشت او سنگر بگیریم تا دوباره چند صباحی تیتر یک روزنامه های ورزشی باشیم. با او می خواهیم خیال همه مربیان ایرانی را از نشستن روی نیمکت تیم ملی ایران راحت کنیم. باید به او بگوییم که حق ندارد فردا – پس از امضای قرارداد- هر بزی دلش می خواهد برقصاند.