1- اقتصاد مقاومتی دال بر وجود شرایط خاص اقتصادی است. بنابراین مدیریت اقتصادی در این شرایط خاص باید متفاوت از زمانی باشد که شرایط عادی است. شرایط خاص ناشی از تحریم ها ایجاب می کند که مدیریت اقتصادی به گونه یی باشد که میزان اثر گذاری تحریم ها را تا جایی که امکان پذیر است کاهش دهد. برای مثال، در زمان جنگ چه در ایران و چه در سایر کشورها، از نظام جیره بندی کالااستفاده می شود تا غذا در دسترس همگان قرار بگیرد. این سیاست، طبیعی است که مفسده هایی نیز دارد از جمله شکل گیری بازار قاچاق. اما، خالص منافع آن بیش از خالص منافع عدم استفاده از جیره بندی در شرایط جنگی است. در همین باره به نظر می رسد که رها سازی دوباره قیمت ها، چندان با شرایط خاص کنونی کشور تناسبی ندارد و خالص منافع آن به احتمال، کمتر از خالص منافع افزایش ملایم قیمت ها خواهد بود.

2- در این شرایط خاص، استفاده بهینه از درآمدهای ارزی بیش از پیش ضروری است. ارتقای مدیریت پروژه های سرمایه گذاری و جلوگیری از به هدر رفتن منابع در قالب پروژه های سرمایه گذاری ناتمام و دیر بازده بیش از سابق ضرورت دارد.

کنترل موازی کاری هایی که موجب افزایش هزینه های جاری دولت و به طور کلی نظام حکمرانی می شود اهمیت بیشتری پیدا می کند.

3- اما، چگونه می توان به این موارد نایل شد؟ آیا با برگزاری سمینارها و کنفرانس ها در مورد اقتصاد مقاومتی، امکان پیشبرد چنین تحولاتی وجود دارد. به نظر این قلم پاسخ منفی است. باید سازوکار درونی اقتصاد سیاسی کشور اصلاح شود: سازوکاری که به طور درون زاد موجب ناکارآمدی می شود. اقتصاد سیاسی حکم سیستمی از اجزای مرتبط به هم را دارد که عملکرد درون زاد آنها موجب بروز چنین مشکلاتی می شود همان طور که عملکرد ناسازگار و ضعیف چرخ دنده های مرتبط به هم ساعت موجب از کار افتادن موتور آن می شود. باید «تودرتویی نهادی» که موجب بروز مشکلات ساختاری مرتبط با هم می شود رفع شود. مشکل موازی کاری بیش از اندازه، مشکل پاسخگویی بسیار پایین، مشکل بی ثباتی شدید ساختار سازمانی و مشکل تنش های بی مورد میان اجزای نظام حاکمیتی. در صورت چنین اصلاحاتی می توان امیدوار بود که اصول 24 گانه اقتصاد مقاومتی در عمل امکان تحقق بیشتری پیدا کند.

استادیار موسسه مطالعات و پژوهش های بازرگانی وعضو شورای مرکزی کنفدراسیون صنعت ایران