معلمان و دانش آموزان به عنوان مهم ترین کنشگران عرصه آموزش و پرورش شناخته می شوند. بجاست اگر تصمیمی قرار است اتخاذ شود که با کار و زندگی حرفه یی این عزیزان در ارتباط باشد از نظرات این اصلی ترین رکن های مجموعه آموزش و پرورش بهره گرفته شود و به آرا و مطالبات آنها احترام گذاشته شود. پیش از این وزیر آموزش و پرورش در رویکردی متفاوت از مسوولان سابق از فرصت دانستن تشکل های صنفی معلمان برای اداره مجموعه بزرگ آموزش و پرورش سخن گفته بود و این تشکل ها را پلی برای ارتباط بهتر و عمیق تر بدنه با حوزه ستادی برشمرده بود. تشکل هایی که در هشت سال گذشته عرصه کنشگری بر آنها بسیار تنگ شده بود. مطالبات، نظرات و نقدهای آنها به هیچ انگاشته می شد. مسوولان سابق ترجیح می دادند از در تقابل با آنان سخن بگویند. بی شک اگر اندکی گوش شنوا برای شنیدن نقدها و اندرزهای آنان در قبال رویکردهای غلط آموزش و پرورش در این سال ها وجود داشت اکنون آموزش و پرورش با وضعیتی به مراتب به سامان تر از امروز روبه رو بود. یکی از مولفه های دولت های مردم سالار این است که دولت و حوزه حاکمیت به این نتیجه رسیده اند که برای اداره بهتر امور ناگزیرند که به نهادهای مدنی بها بدهند چرا که این نهادها انعکاس واقعی تر، نزدیک تر و شفاف تری از آرا و مطالبات مردم و اصناف به آنها منتقل خواهند کرد. که البته از جمله لوازم و شرایط نیل به چنین فضایی وجود عرصه باز نقد و کنشگری مدنی را ایجاب می کند: فضایی که در آن دولت و نهادهای مدنی در مقابل قانون یکسان فرض می شوند و حرکت های فراقانونی در آن جایی ندارد. حالاکه وزیر محترم از قصد و اهتمام خود برای تعامل با تشکل های صنفی سخن گفته است و آنها را چشم و گوش های مجموعه آموزش و پرورش توصیف کرده، انتظار می رود تا زین پس ترس از نقد و بیان واقعیت های آموزش و پرورش موجب نشود که معلمان روزه سکوت بگیرند. چنان که در سال های پیش حتی برخی معلمان تاوان نقد عملکرد وزیر در مواجهه با مساله شین آباد را با احضار و توبیخ و محرومیت پرداخته بودند.

آموزگار