هی می خواهیم به زور این ورزش ایستا را هل بدهیم به جلو، تو گویی نه زور ما می رسد و نه خود جنابش میل دارد که زور بزند! گفتم حالاکه پای مبارک «علم» به ورزش مان باز شده شاید بتواند پا به پای «عمل» گامی به جلو بردارد.

گفتیم حالاکه قسمت شده تئوریسین های دانشگاه نشین میزنشینان این ورزش شوند ان شاءالله که دیگر امورش کتره یی نشود.

گفتیم حالاکه قرار است حساب ورزش را با «ماشین حساب» برسند دیگر چه نیاز به چرتکه؟!

گفتیم حالاکه می گویند نواندیشان بر بلندای ورزش جلوس کرده اند دیگر کهنه اندیشی محلی از اعراب نخواهد داشت، اندیشه ها در عمل مقام خواهند یافت و کلام ها در بیان اعتبار و دیگر واژه ها بی گدار سرریز زبان ها نمی شوند.

گفتیم عجله کار شیطان است و شیطان هم در این ورزش بسیار، باید صبوری کرد و به انتظار نشست تا کم کم دانایی جای خود را باز کند و جهل ستیزی روال کار شود.

این بود که دلخوش به فرزانگی ورزش کم کم داشت آب از دهان مبارک مان راه می افتاد که یکهو دیدیم... ای دل غافل پس پسکی افتادیم عقب و جناب راننده زد به جاده خاکی!

چنان پس پسکی که یاد آن جام جهانی 2006 کذا افتادیم و آن رییس دولتجاه و زیاده خواه ورزشمان... یاد آن علی آبادی و یاران غارش افتادیم... یاد آن رییس همه خواهی افتادیم که خود را در آیینه زنگار بسته ورزش مان عالم الدهر می دید!

یاد فرمایشات گهربارش قبل از جام جهانی 2006 افتادیم که «... چه باک مکزیک و آنگولارا می زنیم و با پرتغال مساوی می کنیم آن هم با آرایش و ارنجی 12 نفره...»!

کم کم داشت قیافه علی آبادی از یادمان می رفت که ناگهان ندا آمد چه نشستی بی خبر... دوباره جام جهانی شده و ایضا پیش بینی های رییس مآبانه باب روز... بالاخره رییس و روسا هم حق اظهارنظرهای فنی را دارند. کی بهتر از بزرگان که تیترها را داغ کنند و خود در گرمای ستون های کاغذی گرم گرم بمانند؟!

ندا آمد که چه نشستی... جناب وزیر فرزانه ورزش مان چرتکه انداخته فرموده اند «... بوسنی را راحت می بریم از نیجریه چیزی کم نداریم مقابل آرژانتین هم کم شانس نیستیم...»!

تکمله- ورزش ما چقدر آدم ها را شبیه هم می کند.