تمام هفته گذشته را هرمزگان بودم. سرزمینی که روبه رویش اقیانوس است و زیرش ثروت زمین. فقط بهار دارد و تابستان. گاز دارد و پالایشگاه. اما یکی از محروم ترین استان های ایران است. مشکلات مردمش نبودن امکانات بهداشتی و جاده و بیکاری و اعتیاد و قاچاق است. این مشکلات روی کاغذ فقط یک کلمه است اما آنجا تمام زندگی آن مردم است. در مواجهه با این مشکلات مغزتان فلج می شود. آدم ها را می بینی و به یکباره هرچه درباره مردم خوانده یی دود می شود و به کار نمی آید. درست مثل وقت هایی که دوستت عزیزی از دست داده و تو تمام الفاظ جهان هم که در اختیار داشته باشی مفت نمی ارزد و ناچاری همان جملات کلیشه یی را بگویی که همه می گویند.