(بدان ای سالک راه خدا!) در تمام مقامات معنوی، «قوس نزول و صعود» مطرح است. ابتدا انسان از طریق عقل یک معنای عالی و والارا درک می کند. آنگاه که تصدیق عقلی بر روی دل اثر گذارد، دلبستگی پدید می آید که از آن به ایمان تعبیر می کنند. این دلبستگی نزول می کند و حالتی نورانی برای نفس پیدا می شود و این حالت بر اعضا و جوارح اثر می کند. در کلمات برخی بزرگان آمده است که مقامات معنوی مرکب است از: معرفت- حالت و عمل. این سخن اشاره به قوس نزول دارد. از مرتبه تفکر شروع شده و به مرتبه عمل منتهی می شود.

عوالم وجود هم این چنین است. عوالم وجود از جبروت به ملکوت و سپس ناسوت تنزل می یابند. جبروت عالم عقل است، ملکوت عالم نفس است و ناسوت عالم ماده است.

در کنار قوس نزول، قوس صعود وجود دارد. این بار عمل انسان صعود پیدا می کند و بر نفس اثر می گذارد و حالت نفس، ایمان را تقویت می کند. بنابراین همان طور که عمل لازمه ایمان است، اثر آن نیز بر ایمان منعکس می شود. لذا از عوامل مهم تقویت ایمان «عمل صالح» است.(1)