همین چند روز پیش بود که همراه دو نفر دیگر به دیدار یکی از بزرگان عرصه سیاست و فرهنگ رفتیم. بزرگی که برای تمام ما بیش از هر چیزی نقش استادی داشتند. برخلاف آنچه انتظار می رفت جلسه رسمی در همان دقایق اول به محفلی دوستانه تبدیل شد. نخستین نفر هم خود ایشان بودند که لب به گلایه گشودند به قول معروف درددل را آغاز کردند. از مشکلات فراوان گفتند و شرایط سخت. ما هم کم کم مشکلات مان را گفتیم. شده بودیم مانند برادران کوچک تری که از برادر بزرگ تر کمک می خواهند. کمی که گذشت ایشان حرف عجیبی زدند، گفتند که من واقعا نگران آینده هستم، نسل شما نسل خیلی تنبلی است و برای هیچ چیز تلاش نمی کند. بعد هم ما را مثال زدند