نسل عوض شده و حالافوتبالیست ایرانی بیش از آنکه به تمرین، تعصب و بازی بیندیشد: در اندیشه افزودن صفر های حساب بانکی اش است. اینکه انسان بخواهد از تخصصش بهره ببرد تا آسایش امروز و فردای خود و خانواده اش را تامین کند، یک موضوع است و اینکه همه مقوله ها را کنار بگذارد تا تنها به اعداد و ارقام فکر کند، چیز دیگری است. تعصب امروزه آن چیزی نیست که دیروزی ها داشتند یا لااقل در تعریف امروزی ها چیز دیگری است.

استقلال دارد در برابر گسترش بازی می کند. پنالتی اتفاق می افتد. جوانک لاغر اندام، ترکه یی و البته تکنیکی ای که اگر چند سال بعد در حد فاصل دو بازی مشهور ایران- الجزایر «نوازش دوستانه اکبر یوسفی» شامل حال پای او نمی شد، می توانست در «المپیک مارسی» بازی کند، پشت توپ می ایستد و پنالتی را هدر می دهد. مجید نامجوی مطلق آن روزگاران- که می گفتند وعده موتور هوندای پروین را نپذیرفته و به استقلال رفته بود- با اشکی به پهنای صورت به رختکن رفت اگرچه آن پنالتی را بعدها با گل های زیبا و پاس گل هایی که قدیمی ها به آن «هلو» می گفتند، جبران کرد.

بازی در جریان است. دفاع تیم دائم مشغول مرتب کردن موهایش در زمین است. هافبک دارد کش موهایش را مرتب می کند. فوروارد از بس «خرس» وسط بازیکنان حریف شد، بریده. دروازه بان دارد با خود فکر می کند چه می شد اگر می توانست شب عید «مازراتی» سوار می شد. بازیکنان حریف البته چون صاحب توپ هستند نمی توانند به این چیزها فکر کنند. توپ می آید و گل... فکر نکنید این تنها به مختص یک تیم است. حتی همین تیم اخیر هم که دروازه «دروازه بان مازراتی دوست» را باز کرده در مواقعی دقیقا مثل حریف است. بازی تمام می شود. حالابازیکن های «ندار» فکر این هستند تعطیلات دو، سه روزه را به دوبی بروند یا تایلند؟!

بیچاره تماشاگری که روزگاری محمد پنجعلی، حسین کازرانی، مهدی دینورزاده، اصغر حاجیلو، صادق ورمزیار و خیلی های دیگر را دیده که سرشان را جلوی توپ می گذاشتند، حالاباید «شبه پهلوانک ها» را متعصب بنامد تا خودش را روی سکوها راضی کند. تماشاگر مقصرنیست همان طور که تقصیر از بازیکن هم نیست که شاعر فرموده: در این چمن مکنم سرزنش به خودرویی/ چنان که پرورشم می دهند، می رویم.