یادم هست سی و چند سال قبل، وقتی کسی خرده می گرفت که تئاتر می خواهیم چه کار؟ یا این که این تئاتر نشان غربزدگی ست! فورا یک جواب دست به نقد بود که می گفتند نشان به آن نشان که قبلا خودمان تعزیه داشتیم و اصلا کی گفته نمایش دراماتیک نشان غربزدگی ست؟! و با همین استدلال، تئاتر ما از یک مرحله حساس تاریخی که عده ای قصد حذفش را از صحنه داشتند، گذر کرد و تصور این بود که این تئاتر ملی-آیینی، آنقدر برایش بودجه می گذارند که بتواند نه تنها داخل مرزهای کشور که بیرون از این مرزها هم بدل به پرچم و نشان هنری ما شود اما خب، انسان جایزالخطاست و این تصور ظاهرا تا به حال که تصور چندان درستی نبوده! الان بعد از گذشت این همه مدت، تازه رسیده ایم به نقطه سر خط! داوود فتحعلی بیگی، کارگردان و پژوهشگر نمایش های آیینی سنتی که تازگی ها حکم مدیریت کانون تعزیه و نمایش های آیینی سنتی را دریافت کرده، گفته: «البته هنوز زود است که بخواهم درباره چشم اندازی که این کانون باید داشته باشد، صحبت کنم اما باید دید چقدر از برنامه های ما مصوب می شود. من شخصا سال هاست که به صورت فردی در زمینه نمایش های آیین سنتی فعالیت می کنم اما زمانی می شود به درستی و از همه جنبه ها این نوع آثار را مورد توجه قرار داد که بودجه و امکانات مناسبی در اختیارمان قرار گیرد.» به نظرتان آن جمله آخر فتحعلی بیگی، خیلی آشنا نیست؟ همان جمله ای که از هر زبان که می شنویم نامکرر است؟! «بودجه و امکانات» حرف اول تئاتری های این کشور است و ظاهرا نه تئاتر مدرن تا به حال از آن برخوردار بوده نه تئاتر سنتی و ما دستمان به دعا بلند است که از این به بعد، هر دو برخوردار باشند!