برای نسل ما که در کوران انقلاب چشم به جهان واقعیت گشود و «از باغ خیالات سبک» بیرون آمد، معیارهایی همزمان زاده شد که «مستقل» بودن و از حاصل تلاش خود، زیستن، اصلی اساسی بود. نسلی که خدا را می خواست و از «فرو رفتن تن» می زد تا معنایی یابد و تنها «صدا و شکلی» میان اشکال نباشد. نوجوان 15 و 16 ساله و ساله هایی که معتقد بودند باید خرج روزمره خود را، خود تامین کنند و از گرفتن پول تو جیبی از پدر احساس خجالت و سرافکندگی می کردند. این استقلال مالی را دوستان چندسال بزرگ تر از ما به امر تشکیل خانواده تعمیم می دادند و هرکس با درآمدهای هرچند اندک خود و بدون کمک پدر و مادر مراسمی برای ازدواجش ترتیب می داد در