شاید نباید صبر می کرد اما کرده بود.

وقتی به دختر بچه 10 ساله کوبید، انگار با زمان در گوشه یی گنگ از جهان، متوقف شد یا شاید همه چیز کش آمد. دید. دید که دست های کودک از هم باز شد و شنید. شنید جیغ ممتدی را از گوشه خیابان. شاید از گلوی زنی میانسال که کیسه نایلونی میوه از دستش رها می شد و هنوز به زمین نمی رسید.

انگار تا انگورهای سبز ته کیسه زن عابر شاهد، از آسفالت مشت بخورند، قرار بود راننده جوان صبر کند و باقی صحنه را هم آن به آن ببیند. حجم تن دخترک که در مانتوی خاکستری مدرسه پوشانده شده بود از برابر چشمانش مثل کبوتری پر زد به هوا. کبوتری با سر صورتی. از روبه رو، موتوسیکلتی که راهش را کج کرد تا باتلاق بدبختی، دامنش را چنگ نکشد.