یک حرف، برای مادر عبدالله حسین زاده: در زندگی بارها و بارها در مقابل تصمیمات مختلفی قرار گرفتم، گاهی فکر کردم بعضی از این تصمیم ها امتحان خداوند بوده است. جوان تر که بودم خیلی راحت تصمیم می گرفتم؛ نترس و کله شق بودم و شاید اتفاقات پیرامونم هم چندان مهم نبود، چیزی شبیه تاس انداختن با انتخاب هایم برخورد می کردم؛ این نشد آن یکی، آدم حسرت خوری هم نبودم. همیشه فکر می کردم در هر تصمیمی که گرفته ام تجربه مهمی برایم پیش بینی شده که باید پشت سر می گذاشتم به قول شخصیت نمایش جدیدم: «بعضی ها به آدم هایی که مثل من فکر می کنند و همه هر اتفاقی را می پذیرند می گویند آدم های قضا قدری، بعضی ها هم که دین و ایمون درست ندارند به ما میگن خر، حالانمیدونم شما از کدوم دسته هستین؟»