نگارنده روز گذشته و پس از مدت ها و به طور کاملااتفاقی سری به وبلاگ متروکه ام زدم و با مروری گذرا به مطالبی خاک گرفته خاطرات گذشته را تورق و تجدیدخاطره کردم. پس از بالاو پایین کردن نوشته های مختلف روزها و ماه ها و سال های دور، سری هم به بخش مدیریت وبلاگ زدم و با تعجب و شگفتی با انبوهی از نظرات تائید نشده روبه رو شدم. دوستی در شهریور 90 برایم نوشته بود: به روزش کن دیگه تنبل!

زندگی شتابان و پرمشغله امروزی باعث شد اصلایادمان برود زمانی صاحب وبلاگی بودیم که می توانستیم عقاید و دیدگاه هایمان را درباره مباحثی کارشناسانه و شخصی مطرح کنیم و در این زمینه نظرات، پیشنهادها و انتقادهای دیگران را هم بخوانیم؛ تعاملی مثبت و سودمند در دنیای مجازی که به تحلیل ها و تفسیرهای مختلف راه می داد و بی تعارف و شکسته نفسی و اغراق بخشی از رشد و ارتقای نگاهمان را مدیون آن فضا بودیم.

وبلاگ نویسی هرچند هنوز هم در دنیا و به تبع آن ایران، طرفدارانی دارد، اما به سبب رشد فزاینده و گسترش بی محابای شبکه های مختلف اجتماعی به هیچ وجه رونق گذشته را ندارد و بیشتر نویسندگان و کاربران جلای وبلاگ کرده اند و ترجیح می دهند مفیدترین وقت هایشان را در فضاهای مجازی و فریبنده دیگری تلف کنند!

دهه 80 خورشیدی آغازی بود بر فعالیت های وبلاگ نویسی در ایران که در ادامه شدت گرفت و با راه اندازی سرویس های مختلف وب نوشت فارسی، موجی ایجاد شد که هر آدم اندک آشنا با رایانه و دنیای اینترنت را برای وبلاگ نویسی ترغیب می کرد.

اگر از بسیاری از وبلاگ های شخصی و شبه عاشقانه و شاعرانه صرف نظر کنیم، وبلاگ ها محلی بود (هست؟!) برای تبادل افکار و بحث های تخصصی تر و مبسوط تر، اما جماعت زیادی از وبلاگ نویسان دیروز ازجمله نگارنده با آمدن شبکه های جدیدتر که ابزارها و امکانات متنوع تر و جذاب تری برای دیده شدن داشت، عطای مقاومت را به لقایش بخشیدند و به قیمتی ارزان تحلیل و تعمق وبلاگ نویسی را به لایک های پرشمار (فرند) ها فروختند.

نمی دانم وبلاگ از مد افتاده یا ما نفسمان گرفت و از عمق آب به سطح آمدیم؟