زبان فارسی شکرین است. در این هیچ تردیدی وجود ندارد و تنها یک ادعای خودستایانه نیست. بسیاری از زبان شناسان برجسته در گذشته و حال آن را تایید کرده اند. اما زبان اگر در مواجهه با پدیده های مختلف پویایی خود را نشان ندهد غنایش را از دست می دهد و ایستا و ناقص می شود. بر همه ماست که نسبت به آن بی تفاوت نباشیم. در دو وجه این مساله مهم است. یکی در مواجهه های آکادمیک با علوم جدید است و دیگری در علایق و نیازهای اجتماعی جدید. در هر دو مورد حضور و نقش نخبگان تعیین کننده است. در مورد اول، درس خوانده های اولیه در فرنگ - مثلااز صدسال پیش به این سو- اگرچه گاهی تلاش درخوری کردند که معادل های فارسی برای ابراز