در فاصله سال های 1325 تا 1335، دولت ایران به واسطه نظام کمابیش پیچیده ارزی اش نظارتی شدید روی نرخ ارز داشت و آن را به دلخواه خودش مهار و هدایت می کرد. نظام گواهی های ارزی به راه انداختند، به این معنا که در مورد غالب تبادلات مالی، ارزش ریال با نرخ رسمی ارز که 32 ریال در برابر هر یک دلار بود، تفاوتی چشمگیر داشت. صادرکنندگان علاوه بر ریال ها به نرخ رسمی، گواهی هایی ارزی از بانک ملی می گرفتند که ارقامش به ارزهای خارجی بود. عمده واردکنندگان باید گواهی هایی در مورد میزان واردات درخواستی شان به بانک ملی ارائه می دادند و همچنین به نرخ دلاری 32 ریال پول می دادند.