وقتی خبر مرگ او را می شنوی، در ذهنت آثار حیات یک رویداد بزرگ تاریخی را کمرنگ حس می کنی. تکه های این واقعه یکی پس از دیگری از تو و از کف دست فاصله می گیرند. مثل برگ های آخرین نوشته های مقدس که به ضرب بادی بی امان به هوا می روند. روزمرگی مرگ آور به هیچ قیمتی آدم ها، خاطرات و عکس های یک دوره خاطره انگیز را از تو می ستانند. کم کم حس زندگی بی تکلیف بر تو چیره می شود و ما با خاطراتمان تنها می شویم. نمی دانم چرا برای پیداکردن آدرس صداقت آدم های باارزش در این سرزمین ارزشی باید به زحمت بیفتیم. نمی دانم چرا نسل تازه ما و جوان امروز، حقایق آن روزگار را به سختی می پذیرند. کم کم خود را سرزنش می کنم. مسلما