وقتی که رشته شرق شناسی مشخصا به شناخت ایران و ایرانی می پردازد، از آن با عنوان ایران شناسی یاد می شود و محققان مربوط به آن را ایران شناس می نامند. این علمای ایران شناس، در مقاطع مختلف تاریخ از کشورهای غربی به ایران می آمدند و در مورد ادبیات، نژاد، فرهنگ و به ویژه در مورد تاریخ و آثار تاریخی ایران به بررسی و تحقیق می پرداختند. آنها عموما با تحمل زحمات و خطرات، به رموز زندگی ایرانیان واقف می شدند و دستاوردهای خود را منتشر می کردند و از این لحاظ باید گفت کار آنان در خور اهمیت و قابل احترام است. به جرات می توان گفت اگر تلاش جمعی از این ایران شناسان خارجی نبود، آثار زیادی از زمره ادبیات، تاریخ و میراث فرهنگی ایران نابود می شدند. مرحوم ابوالقاسم سحاب در این مورد می نویسد: