برای تشخیص زیبایی یک بازی فوتبال لازم نیست حتما ذهن «آریگو ساچی» یا «یوهان کرایف»داشته باشی، زیبایی آن در شادابی تماشاگران، مستطیل سبز، طراوت شهرها و میادین برگزاری مسابقات، تماشاگران پرنشاط، غرور ملیت ها و ملت ها، کودکان صف کشیده در مقابل بازیکنان در هنگام قرائت سرود های ملی وصدها عوامل دیگر هویداست. آنچه در«بلوهوریزنته» میان آلمان و برزیل مشاهده شد زیبایی نبود، تحقیر تمام عیار یک ملت به طریق تیمی بود که روحیه جوانمردی، بزرگ منشی وادب پیروزی از وجود او وتاریخ فوتبال ماشینی اش به کلی رخت بر بسته است. تیم آلمان با زدن سومین گل عملاثابت کرده بود که دست بالاتر را نسبت به میزبانی دارد که از بد حادثه دو بازیکن موثر خود را هم در اختیار ندارد واین نتیجه با اداره کردن حرفه یی بازی که به تحقیر ملت میزبان منجر نشود تا دقیقه 90پایدار خواهد بود. شیرینی گل های بعد از آن در مقایسه با تلخی گریستن کودک 10ساله یی که غرور ملتش را لگد مال خوی و خصلت نازی گرایانه می دید به هیچ نمی ارزید. ماشین بی عاطفه فوتبال آلمان هرگز در طول تاریخ فوتبال خود با ادب پیروزی واخلاق ورزشی انس و الفت نداشته است. وقتی که تیم دست وپا بسته عربستان چشم به ساعت ورزشگاه دوخته بود تا حقارت بیش از هشت گل را در مقابل آن نداشته باشد، این فقدان اخلاق در روحیه تیمی آلمان آشکار بود و زمانی که «یورگن کلینزمن» مهاجم تیم آلمان درست 10دقیقه بعد از دریافت هدیه ورزشی از دست کاپیتان تیم ملی ایران، برای شادمانی تک گل زده خود تور دروازه ایران را با دستان خود پاره می کرد واز جا می کند، ابراز شادمانی نمی کرد بلکه بی ادبی تمام عیار خود را در مقابل تماشاگران جهانی به نمایش گذاشته بود. فقدان روحیه جوانمردی و عقده به ملت های جهان در کشوری که با خانمانسوزی جهان، دو بار با تنبیه سخت جهانی مواجه شده امر بعیدی نیست اما قواعدی که در ورزش حاکم است، غیر از آن است که در سیاست جاری است. ای کاش «یواخیم لو» و شاگردانش این تفاوت را درک می کردند و برد مقابل برزیل را به گونه یی برنامه ریزی می کردند که روی خداحافظی از میزبان یا برگزاری جشن قهرمانی را بعد از یک ماه اقامت در میان آنها می داشتند.

فرماندار سابق دولت اصلاحات