در فینال شب غم انگیز ریو به آخر رسید. ماه آرزوهای زردها و نارنجی ها به محاق رفت تا روشن ترین سرنوشت در انتظار آلبی سلسته و مانشافت باش. 24 سال پس از آن فینال دوزخی در شهر بی دفاع که با نغمه شاد ژرمن ها تمام شد و قیصر را به عمق تاریخ فرستاد، تاریخ در آستانه تکرار است. تقابل سانتیمانتالیسم امریکای لاتین با میلیتاریسم قاره سبز در خوان آخر جام جهانی سرشار از جذابیت خواهد بود. لوو که سری ترین ارتش دنیا را هدایت می کند پس از تبعید فیل کوچک و دارودسته اش به سیاره ناکامی حالابه یک حماسه دیگر نیاز دارد تا جام را بالای سر ببرد و از سرزمین قهوه تا خانه اش روی ابرها قدم بزند. 11 بیل مکانیکی برای شخم زدن زمین ناهموار آرژانتین کفایت می کنند.

خاصه آنکه چشم آبی ها در تمام خطوط مهره هایی دارند که با اتکا به آنها می توانند جنازه بوگرفته آبی و سفیدها را به بوینس آیرس بفرستند. تصویر دهشتناکی است، نه؟!اما آرژانتین که هنوز سمفونی محزون ویرانی اش با کاپیتان دیه گو در برابر کاپیتان ماتیوس از ذهن ها پاک نشده، می خواهد خوابی کهنه را تعبیر کند و فانوسی در قعر ظلمات رویاهای خود بیفروز. سابه یا که به هر جان کندنی بود لاله های وحشی را پرپر کرد با لئونل مسی که به تنهایی یک گردان است و سرخیورومرو که در جلد گویگو چه آ فرو رفته و دیگر سربازان مطیع خود 90 دقیقه تا رسیدن به رستگاری فاصله دارد. او با این تیم نصفه و نیمه گریزی ندارد جز آنکه از سنگلاخ آلمان ها گذر کند و پس از سال ها جام را به میان آسمان جل های سرزمینش ببرد تا شاید زیر آوار ترانه مرهمی برای زخم های یک ملت دست و پا کند... و جهان مسخ نبرد دلبرانه یی خواهد شد که می تواند جام را به یک سرزمین نامیرا ببرد و بیرق های سیاه را در سرزمین دیگری بیفرازد. نایب قهرمانی برای هر یک از دو فینالیست زهر هلاهل است. اگر عیسای ایستاده بر بام ریو بر صلیب مقدر شده است به حتم یکی از دوغول با آخرین سوت قاضی ماراتن واپسین خستگی خود را در آغوش مسیح مصلوب به در خواهد کرد.