یادش بخیر آن روزها وقتی با یک برگ کاغذ و یک مداد چندتایی می نشستیم دور هم مشغول «اسم فامیل» بازی کردن و گاهی آنقدر از آن لذت می بردیم که تا ساعت ها به همین سادگی سرگرم می شدیم و گذشت زمان را فراموش می کردیم.

یادش بخیر. پسرها عاشق هفت سنگ و گل کوچیک بودند و دخترها عاشق بازی لی لی.

با یک تکه گچ رنگی یا زغال خانه هایی به شکل مربع می کشیدیم و توی هر کدام شان را شماره گذاری می کردیم. بعد هم یک تکه سنگ که معمولاجنس آن از سنگ​مرمر​بود، برمی داشتیم و شماره ها را نشانه می گرفتیم. اگر سنگ داخل مربع ها جا خوش می کرد نوبت ما می شد، از شادی این پیروزی، به حالت لی لی خانه ها را یکی یکی تا آخر