خیلی چیز ها دیگر مانند سابق نیست. شاید سفره های افطار هم یکی از همان چیزهاست. سفره هایی که ساده بود و با تمام سادگی اش از این سر اتاق را می گرفت تا آن سر و همین که پهن می شد از هر گوشه اش عطر نان و پنیر و گردو و ریحان بلند می شد. برای همه فامیل دورتا دور سفره جا بود. همه می آمدند و کنار هم ثانیه ها را به افطار می رساندند. آنوقت ها صدای «ربنا» هم جور دیگری بود و وقتی با رنگ لاجوردی آسمان که قدم قدم رو به سیاهی می رفت در می آمیخت، اشتیاق سال های دور کودکی را تازه می کرد. حال و هوای دل ضعفه ها و هوس قاپیدن ظرف زولبیا و بامیه، چادر سفید گلدار مادر بزرگ و تسبیح پدربزرگ، آش رشته ای که دم افطار با