ظاهرا هنوز آن دعواهای قدیمی خانه سینما که در دولت قبل به تعطیلی آن منجر شد، به شکل پنهان و غیر رسانه ای ادامه دارد دعواهایی که با شروع به کار دولت جدید، ابتدا به درگیری میان موافقان مدیریت قبلی سازمان سینمایی با منتقدانش منجر شد آن هم جلوی در بسته خانه سینما و بعد هم در تلویزیون به مناظره ای جنجالی کشید که یکی از چهره های موافق، جملاتی را در برنامه زنده بر زبان آورد که مخاطبان برنامه نود، در گزارش دعواهای شدید باشگاهی هم، نظیرش را نشنیده بودند!

اینکه همه تصمیم بگیرند که در خلوت بنشینند و مشکلات خودشان و مشکلات سینمای ایران را حل کنند البته خوب است اما اگر این به خلوت رفتن، نه برای گفت و گو باشد و نه حل مشکل، همان اتفاقی می افتد که الان افتاده؛ یعنی یک سینماگر محبوب و محجوب و مودب، بالاخره صدایش را بلند می کند و می گوید که مماشات بس است! همایون اسعدیان کارگردان دو اثر مهم سال های اخیر سینمای ایران یعنی «طلاو مس» و «بوسیدن روی ماه» در این باره گفته: «باید یک جا تکلیف مشخص شود که چه عده ای خیرخواه سینما هستند.» و این اعتراض را موقعی مطرح می کند که قصه پخش خانگی و خرید پخش تلویزیونی هم که روزگاری تنها پناه اقتصادی سینمای ایران بود، به قصه ای نومیدکننده بدل شده: «تا دو، سه سال قبل این امید را داشتیم که نیمی از بودجه تولید فیلم را از طریق فروش شبکه نمایش خانگی می توان به دست آورد، الان 100 میلیون تومان هم به دست نمی آید و این یعنی فاجعه. این در حالی است که بسیاری از فیلم های ما در قطارها و اتوبوس ها بدون پرداخت هیچ حق رایتی نمایش داده می شوند و در تلویزیون هم گاهی یک سوم رقم یک تله فیلم به صاحبان فیلم های سینمایی پرداخت می شود.» واقعا کی قرار است به فکر سینما باشیم نه اینکه قبلا، سر چه چیزی، با چه کسی مشکل داشتیم؟!