مکتب شیخیه در اوایل قرن 13 ه.ق به وسیله احمدبن زین الدین معروف به «شیخ احمد احسایی» (1241-1166 ق) پدید آمد. در دوره آقامحمدخان و فتحعلی شاه قاجار با رشد دانش دین در نزد ایران و عتبات عالیات، مخالفت با تصوف و اخباری گری فزونی می یابد و در همین اوان است که رشد شیخیه و بعدتر دوران بابیگری و بهایی گری از سویی و مخالفت با آنان از سوی دیگر اتفاق می افتد. یکی از نقاط افتراق شیخ احمد احسایی با علمای شیعه، نوع عقیده او در مورد نواب امام زمان (عج) است. اغلب بیانات شیخ توسط او به خواب هایی نسبت داده می شد که از امامان معصوم می دید. ازاین رو، در بسیاری از موارد روش او از نظر استناد با روش علمای اصولی که