اسمش نسرین بود. دختر قد بلند و لاغری که پوستی سفید و چشم های میشی خوشرنگ داشت. آرام و درسخوان بود و ردیف یکی مانده به آخر کلاس می نشست سر میز؛ تا اگر حالش بد شد، امکان رسیدگی به او بیشتر باشد؛ گرچه کار زیادی هم نمی شد برایش کرد و فقط نگاه های خیره و وحشت زده بچه ها بود که به دهان کف آلود نسرین دوخته می شد تا تکان های نا هماهنگ بدنش کم کم آرام گیرد و آن وقت بود که می شد کف سفید کنار دهانش را با دستمال پاک کرد و در این فاصله هم مادر نسرین خودش را به مدرسه رسانده بود تا او را در حالتی نیمه هوشیار به خانه ببرد. حالت غمگین و خجالت زده چشم های نسرین را می شد در همان حال نیمه هوشیار و در آغوش مادرش