زمان زیادی از دعوای برخی آقایان و سیاسیون در دولت قبل درخصوص دو واژه «وکیل الدوله» و «وکیل المله» نمی گذرد. در آن مقطع، برخی با اشاره به حمایت برخی وکلای مجلس از دولت، این اقدام را یک حرکت پوپولیستی و برای به دست آوردن آرا مردم در انتخابات های آتی و نیز استفاده از رانت های دولتی برای آبادی حوزه و شهر یا استان و یا سوءاستفاده شخصی برشمرده و به تقبیح این حرکت می پرداختند و در مقابل، آن دسته از نمایندگانی را که هر روز و به هر بهانه ای به تشدید اختلاف بین دولت و مجلس دامن می زدند افرادی شجاع و شیردل و وکیل المله معرفی می کردند که صراحت و جسارت طلب حقوق مردم از دولتمردان را داشتند. این دسته بندی به گونه ای ادامه یافت که عبارت «وکیل الدوله» به یک فحش سیاسی مبدل گردید.