راستش را بخواهید؛ خیلی معلوم نیست که حق با چه کسی است؟ آن قدر حرف توی حرف آمده است و آن قدر بند و آیین نامه ریخته اند وسط که خیلی سره از ناسره معلوم نیست. هر دو جناح استدلال هایی دارند، حرف هایی می زند که مدعای خود را اثبات کنند. بحث برسر این که اساسنامه فدراسیون فوتبال مشروعیت دارد یا نه، از آن بحث هایی است که باید خیلی بر جزئیات مسلط بود تا بتوان قضاوت دقیقی در مورد آن داشت. برای همین است که حتی باوجود این که در برنامه نود معلوم شد که رئیس کمیته حقوقی فیفا، همان کسی نیست که با فدراسیون فوتبال ایران مکاتبه می کند.

باز هم نمی توان با قاطعیت حکم داد که حق با کدام طرف است، اما می توان به صورت جدی و محکم در مقابل این جمله علی کفاشیان در روز بعد از برنامه ایستاد که «به جای پرداختن به ایرادات اصلی فوتبال فقط نبش قبر می کنیم، برنامه 90 هم که متخصص نبش قبر کردن است.» دو حالت بیشتر نیست؛ یا خلافی صورت گرفته است یا خیر؟

اگر در جریان تدوین اساسنامه و تشکیل مجمع فدراسیون فوتبال تخلفی صورت گرفته است که هیچ زمانی برای پرداختن به آن دیر نیست و اگر تخلفی صورت گرفته فدراسیون فوتبال و علی کفاشیان باید از موضع اطمینان با این مساله مواجه شوند و از این که این ابهام رفع می شود خوشحال باشند. نوع برخورد فدراسیون با مسائل مربوط به اساسنامه آن قدر غیرحرفه ای و اشتباه است که برخورد استقلالی ها با داستان پنالتی در بازی با سپاهان. کار کارشناسی به این معنا نیست که کارشناس همان چیزی را بگوید که ما انتظار داریم، حتی اگر کارشناس هم اشتباه کند، باز هم یک هیات منصفه قوی و با هوش در خانه همه حرف ها را رصد می کند و در نهایت تصمیم می گیرد که حق با کدام است، دوستان اگر به خود اطمینان دارند بهتر است از هیچ نبش قبری و هیچ واکاوی موضوعی نترسند و به قول عادل فردوسی پور: «قضاوت را به مردم واگذار کنند».