چندی پیش خبر در گذشت یکی از بازیگران سینمای هالیوود بسیاری را ناراحت کرد. رابین ویلیامز، کسی که بازی های درخشان و فیلم های جذابی را بازی کرده بود. یکی از این فیلم های جذاب- پس رویا ها چه می شوند- بود. فیلمی در مورد جهان پس از مرگ و رابطه آرزوهای دنیا و جهانی که هر فرد در آخرت به آن می رسد. در فیلم خواسته های افراد به زندگی آنها در آخرت گره می خورد... ایده بسیار جالبی بود. هدفم از مطرح کردن مساله رویا و آرزو این بود که بگویم بسیاری از ما چیزهایی را می خواهیم که حتی ممکن است در زندگی به آن نرسیم. ولی خب چه باید کرد. چون خواسته های ما سخت و دشوار است پس باید قید تلاش کردن را زد؟ نه، انسان به تلاش برای آرزوها و خواسته هایش زنده است وکسی که آرزویی ندارد را نمی توان شخص زنده دانست. بسیاری از ما شاید رویاهای دیگران را چندان دوست داشتنی نبینیم و به بسیاری از آنها بخندیم ولی اگر قرار باشد به چیزی یا کسی خندید به کسی است که به دنبال رویاهای خود نمی رود و دچار روزمرگی شده است و در خواب به دنبال کردن آرزوی خود می پردازد. البته برای این افراد باید ناراحت شد که به هر دلیلی یک جا از مسیر اصلی زندگی خود به دور افتاده اند و نتوانسته اند به دنبال آرزو های خود بروند. حتی شاید بتوان هزاران عامل مربوط و غیر مربوط برای اینکه فرد نتوانسته به رویا های خود برسد، را مطرح کرد ولی باز هم حداقل کار برای هر فرد به دنبال آرزوهایش رفتن است و اگر تلاش نکرده از شکست حرف بزند هیچ توجیهی مقبول نیست. با تعدادی از افراد درباره رویاهایشان و آرزوهایشان و خواسته هایی که دارند صحبت کردیم و با آنان هم این سوال که چطور می توان به رویاها رنگ واقعیت زد را مطرح کردیم.