حدس زدنش سخت است؛ واقعا سخت! اینکه بدانی میان انبوه جمعیتی که تلاش می کنند خودشان را با عجله به قطار برسانند تا هرچه زودتر به مقصد برسند، کدام یک قصد سفر به مقصدی دیگر را دارد؛ آخرین مقصد؛ مرگ.

هیچ کس نمی داند آنکه قرار است در تونل بلند و باریک مترو، سوار قطار بی بازگشت شود، کیست. او هم مثل همه بلیت می خرد، از گیت رد می شود و به سمت ایستگاه می رود. شاید در چهره اش آثاری از غم یا بی حوصلگی و کلافگی هم باشد؛ مثل خیلی های دیگر! شاید هم نگاهش به دوردست ها باشد، آن ور دیوارهای زیرزمین؛ کسی نمی داند؛ اما همان وقت که هیاهو به پا می شود، دیگر همه می فهمند که زن یا مردی بوده جوان یا میانسال، شاید هم پیر. صحنه آنقدر فجیع می شود که آرزو می کنی هیچ گاه نزدیک آن مسافر مقصد مرگ نایستاده بودی.