همواره یکی از مهم ترین دغدغه های مدیران درسازمان ها موضوع بهره وری وراهکارهای افزایش آن بوده است، امامدیران به رغم تلاش بسیار به نتیجه مطلوب نمی رسند و بیشتر برنامه هایشان با شکست روبه رو می شود.

این مدیران بر مبنای پارادایم نیوتنی(مدیریت سنتی) عمل می کنند و با این تفکر که مدیر باید همه امور را کنترل کند، تمام توان خود را روی اهداف متمرکز می کنند واز ابزار ها و تکنیک های مختلف مدیریتی برای کنترل ورسیدن به آن استفاده می کنند. در مقابل در پارادایم کوانتومی (مدیریت مدرن)،مدیران خود را در برابر یک سیستم پیچیده می بینند، بنابراین هرآنچه در نگرش نیوتنی و یک برنامه خطی کاربرد دارد، در برابر یک