در این ماه ها که سینمای کشور روزهای خوبی را به لحاظ اقتصادی سپری می کند باید این سوال را مطرح کنیم که ما به دنبال مفهوم «ما و سینما» یا «اقتصاد و سینما» هستیم یا نه. این درحالی است که ما در سینمای کشورمان می توانیم با انتقال دیدگاه ها و تقویت باورهای دینی و معنوی سطح این هنر را ارتقا دهیم. البته این بدان معنی نیست که اقتصاد را در نظر نداشته باشیم و فقط مباحث معنوی را در نظر بگیریم. به هرحال سینمای بدون اقتصاد همانند فوتبال بی تماشاگر است. بنابراین جا دارد که هردو مبحث را تقویت کنیم یعنی هم اقتصاد و هم باورهای دینی و معنوی.

شاید تحقق این امر مهم به لحاظ راهبردی و هدایت در دست مدیران سینمایی نباشد و وظیفه فیلمسازان جامعه اسلامی ایران در خصوص تحقق این مساله بسیار سنگین تر است و دست اندرکاران سینما باید به این امر واقف باشند که جامعه ما و سینمای کشور به مضامینی چون تکریم و تحکیم خانواده، اخلاق مداری، دین باوری و امثالهم نیاز جدی دارد و بی تردید حرکت به سوی این مضامین سینما را با رشد فزاینده اقتصادی روبه رو خواهد کرد.

البته نمی توان از نقش مدیریتی مسئولان سینمایی بسادگی گذر کرد. به طوریکه باید مدیران با برگزاری همایش ها و نشست های تخصصی فیلمسازان و فیلمنامه نویسان را به تولید و ساخت آثار دینی تشویق و ترغیب کنند. این فرآیند می تواند تحولی در کلیت بسیاری از فیلم های سینمایی کشور ایجاد کند، چراکه در حال حاضر اغلب فیلم های کشور حالتی خنثی، عقیم و تخت دارند و توجه و برنامه ریزی در این رابطه می تواند این هنر را با موفقیت های چشمگیری روبه رو سازد.

به هرحال توجه و تاکید بر دو بال اصلی سینمای ایران یعنی مسائل معنوی و همینطور اقتصاد می تواند چشم انداز خوبی را برای سینمای کشور رقم بزند و اگر قرار است به دنبال رشد و ارتقا در یک سوی این بال ها باشیم باید از توجه به طرف دیگر غافل نشویم چون غفلت در این موارد باعث عقبگرد خواهد شد.

سینما و مدیران اگر این موارد را درست پیگیری و مطالبه کنند، می توانند به مدیریت درست سینما برسند و اگر هم نتوانند به موفقیت دست یابند آنگاه سینماست که مدیران و دست اندرکاران سینما را مدیریت می کند.

نویسنده و کارگردان