به یاد بیاور... به یاد آور که زندگی من باد است/ مانند مرغ سقای صحرا و بوم خرابه ها گردیده ام... بیاد بیاور این شعر شاید دردناک تر از نام فیلمی بود که فروغ ساخت. فیلمی سیاه درباره بیماری ای که هنوز درمانی در قرن بیست ویکم هم ندارد. بیماری سیاهی که ذره ذره، جان بیمار را در خود می خورد و فرومی برد و کسی نیست که جلو آن را بگیرد. بیماری ای که خیلی از ما حتی از تکرار نامش هم می هراسیم و بیمارانش را فراموش می کنیم؛ اما نه همه ما. انگار هنوز هم کسانی هستند که به یاد بیاورند بیماران جذامی را که در خاکستر زندگی می کنند. آدم هایی که با یک نیت آمده بودند: کمک به ساکنان آسایشگاه جذامیان مهاباد. این جمع به