1- حکایت امروز نیست: هر زمان «دولت فرهنگی» روی کار آمده، «دستان» پدیدآورندگان آثار فرهنگی - هنری در جیب دولت بوده و هرگاه «فرهنگ دولتی» زمام امور را در دست داشته، «چشمان» اهالی فرهنگ و هنر به جیب دولت بوده است؛ راستش نه این و نه آن، آنسان که حتی نمی توان گفت کدام یکی در درازمدت بیشتر به زیان هنر و جامعه هنری است؛ همین دور تسلسل سبب شده در یک جامعه 70وچندمیلیونی که برای هر کالای فرهنگی دست کم بازار مصرف 20، 30میلیونی می توان متصور بود، گاهی برای شمارش تیراژ کتاب و روزنامه، تماشاگر سینما، تئاتر، تجسمی و... انگشتان دو دست هم کافی است. جلب اعتماد مردم به عنوان سرمایه اصلی هر اثر هنری، در امضای پدیدآورندگان