آنچه در سال های اخیر در فضای سیاسی کشور رخ داد، سبب بروز افتراق های اساسی میان فعالان سیاسی کشور و همچنین بروز و ظهور جریان های افراطی شد. به حاشیه راندن این افراطی گری ها از جمله دغدغه هایی بود که در انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری مطرح بود. در چنین فضایی آقای روحانی با شعار اعتدال در رفتار و تصمیم گیری ها، این بارقه امید را ایجاد کرد که در فضای اعتدال امکان همگرایی میان سلایق سیاسی مختلف فراهم شود و شرایط چنان باشد که چهره های معتدل جریان های سیاسی مختلف بتوانند در کنار یکدیگر کار کنند. به باور من شعار اعتدال مهم ترین شعاری بود که از سوی رئیس جمهوری منتخب مردم مطرح شد، اما پس از یک سال شاهدیم که در اکثر موارد اصل به کارگیری نیروهای معتدل عملی شده اما متاسفانه همه از یک جریان سیاسی انتخاب شده اند و جریان دیگر در این معادله مدیریت داخلی کشور و همکاری با دولت حضور چندانی نداشته. بنابر این اصل اعتدال نیروها نکته مثبت دولت بوده است اما انتخاب این نیروها از میان جریان های سیاسی به یک سو غش کرده است. حال آنکه اگر به شعار رئیس جمهوری بدرستی عمل می شد، این امکان فراهم می شد که چهره های معتقد و معتدل هر دو جریان سیاسی که می خواستند زیر چتر نظام، رهبری و قانون اساسی کار کنند بتوانند با یکدیگر همکاری کنند.