مرد پرتغالی دیروز پای برگه های قرارداد را امضا کرد تا برای چهار سال دیگر سکاندار هدایت تیم ملی باشد.

این یعنی پایان همه اما و اگرها. پایان همه بلاتکلیفی ها و پایان همه انتقادها. کی روش با وجود همه هوادارانی که داشت منتقد هم کم نداشت. آنها که می گفتند این مربی چیزی به فوتبال ما نمی افزاید. آنها که به سیستم دفاعی اش ایراد می گرفتند و نسبت به بی توجهی های او به لیگ ایران و بازیکنان داخلی همیشه ناراحت بودند. اما فصل تازه فوتبال ایران برای این عده هم باید پایان این انتقادها باشد. از اینجا به بعد باید نیمه پر لیوان را بیشتر دید. این همان اتحادی است که کی روش هم به آن اشاره کرد.

فوتبال ایران حرکتی چهار ساله را برای جام جهانی بعدی آغاز کرده است. در نوع خودش این که از چهار سال قبل بدانیم با کدام مربی قرار است به جام جهانی برویم اتفاقی کم سابقه است. مروری بر خاطرات تلخ و شیرین گذشته به ما می گوید بعد از علی پروین که چنین فرصتی را برای جام جهانی 1994 داشت و از آن استفاده نبرد، دیگر به هیچ مربی داخلی یا خارجی، این فرصت داده نشد که با یک برنامه ریزی چهار ساله تیم ملی را به جام جهانی ببرد. حالابعد از سال ها کی روش می خواهد با یک برنامه ریزی چهار ساله افق روشنی را برای این فوتبال ترسیم کند. پس باید از او حمایت کرد. در کنارش بود و به او راهکار داد. لزوم این حمایت را وقتی بیشتر احساس می کنیم که بدانیم در این فوتبال حالادیگر امثال ویتنام هم برایمان ترسناک هستند. نتیجه ای که دو روز پیش در بازی های آسیایی اینچئون رقم خورد پرصداترین زنگ هشدار برای این فوتبال بود. این شکست را نه می توان حادثه تلقی کرد و نه می توان به ناهماهنگی تیم امید ربط داد.

ویتنامی ها مثل خیلی از کشورهای دیگر برای پیشرفت شان در فوتبال برنامه ریزی کرده اند. این را همه آنهایی که بازی دو روز پیش ایران و ویتنام را دیدند به وضوح دیدند. پس بهتر است ما هم با کنار گذاشتن اختلاف ها، برنامه محور پیش برویم. این همان کلیدی است که فوتبال را در مسیر یپشرفت قرار می دهد.