در این شرایط بر خلاف سفر سال گذشته رییس جمهوری به نیویورک، کمتر کسی منتظر تماس مستقیم مقامات ایرانی و امریکایی است، تماسی هم اگر برقرار شود در همان چارچوب مذاکرات هسته یی خواهد بود که در نیویورک جریان دارد. سال گذشته خیلی ها فکر می کردند که حضور روحانی در نیویورک، آن هم بعد از کمتر از دو ماه از تغییر دولت که منجر به تغییر رویکردی فراگیر در سیاست خارجی کشورمان شده بود، می تواند در خیلی از مناسبات خارجی ایران و از جمله روابط کشورمان با امریکا تحولی به دنبال داشته باشد. همین انتظارات از فضای جدید ایران و رییس جمهوری جدید کشورمان بود که باعث شد در سفر سال گذشته تقریبا تمام دیدارهای روحانی، به جز دیدار او با رییس جمهوری بولیوی به ملاقات با مقامات غربی اختصاص پیدا کند. کشورهایی که به مدت هشت سال روز به روز بیشتر از جمهوری اسلامی ایران فاصله پیدا کرده بودند و به نظر می رسید که در جریات شصت و هشتمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل فضایی را یافته اند که گمان می کردند به راحتی می توانند فاصله هشت ساله را جبران کنند، آن هم یک شبه. هر چند تماس تلفنی دقیقه 90 اوباما با روحانی و قبل از آن هم دیدار دو جانبه ظریف با جان کری امیدهایی را در هفته ها و ماه های آینده به وجود آورد، اما گذر زمانی به درازای یک سال نیاز بود تا مشخص شود که اقدام خاصی در راه نیست. اینچنین است که از سفر دوم روحانی به نیویورک انتظاری برای فرو ریختن برخی دیوارها و زیر و رو کردن برخی مناسبات وجود ندارد، حالااگر حضور روحانی در نیویورک حتی بتواند چند گره ساده را هم باز کند خیلی ها خوشحال خواهند شد. گره هایی که در موضوع پرونده هسته یی و همین طور بحران داعش در منطقه نگرانی ها را افزایش داده است. به این ترتیب روحانی شش روز مهم را در نیویورک پیش روی خود دارد که قرار نیست در آن اتفاقی بزرگ رخ دهد، اما گام های کوچک هم در این شش روز می توانند تاثیرات بزرگی داشته باشند.