بیش از سه دهه است که شمار زیادی از صاحبنظران علوم اجتماعی به ویژه در حوزه علم اقتصاد، سیاست و جامعه شناسی، دولت هایی را مطالعه می کنند که بخش عمده یی از درآمدهای شان را از صدور منابع معدنی تامین می کنند. با پیدایش دولت های جدید نفتی در دهه 1970 و قرار گرفتن آنها در خط مقدم تجارت و امور مالی جهانی، نظریه دولت رانتیر (Rentier State) در مفهوم کنونی آن ارایه شد. حسین مهدوی، برای نخستین بار این واژه را به کار گرفت. دولت رانتیر، مهم ترین منبع تامین مالی در نظام اقتصادی را در اختیار دارد. این دولت به خاطر اتکا به درآمدهای بادآورده، دو ویژگی بارز دارد: یکی افق دید کوتاه مدت سیاستگذاران و دیگری سیاستگذاری شتابزده.