دوبوار در جنس دوم تمرکز اصلی اش را بر نقدی می گذارد که بر اساس آن، این زنان هستند که محقند درباره زنان و نحوه فعالیت هایشان سخن بگویند. او معتقد است سازوکار تفکر زنانه آنجا می تواند به نمود عینی یک نقد درست منجر شود که مخاطبش، تحلیل اثری از همین جنس باشد. بنابراین این نوشته کوتاه در همان ابتدا با یک از هم پاشیدگی میان ایده و آنچه که مطالبه می کند، رو به رو است. با این همه به نظر می رسد معماری در ایران، کمی لای در را باز گذاشته تا زنان معمار نیز حق مشارکت در ساخت و توسعه فضاهای مصنوع را بر اساس توان و تجربه خود به دست آورند و این موضوعی است که لزوم توجه به جایگاه معماری زنان را بیشتر از قبل می کند.