با احمد بیگدلی به واسطه دوست عزیزم «زاون قوکاسیان» در«جایزه ادبی اصفهان» آشنا شدم. احمد بیگدلی را بیشتر در خانه زاون و جلسه های داستان خوانی که آنجا برگزار می شد، می دیدم، به داستان های این جلسات علاقه مند بود و داستان هایش را آنجا می خواند؛ آدم دوست داشتنی و قانعی بود، سبک زندگی می کرد، در همان سال ها در دهه80 بود که دخترش طی حادثه ای در مدرسه فوت کرد و احمد بعد از آن خمیده شد اما با ایمان قوی و عشقی که به ادبیات داشت این روزها را از سر گذراند. داستان، آرامش می کرد و به داستان هایی که او را به گذشته می برد عاطفه خاصی نشان می داد، آثار «محمدرحیم اخوت» و شعرهای «کیوان قدرخواه» را خیلی دوست داشت