جام جم- در زمانه ای زندگی می کنیم که معیار سنجش خوبی و بدی انسان ها را دارایی آنها تعیین می کند. البته این امر تازگی ندارد و این دنیا چنین رفتار نامقبولی را بسیار به خود دیده است؛ رفتاری که همواره مورد مذمت بزرگان دین و اخلاق بوده است و آنها در این باره فراوان داد سخن داده اند و همیشه سعی در بهبود اوضاع و شرایط داشته اند و به نوعی به دنبال مدینه فاضله ای بوده اند به دور از ریا و دروغگویی.

آنچه که این دو عامل را نزد مردم پسندیده می کند، تمایل به تجمل گرایی و اشرافیت است. زمانی بود که وضع اقتصادی مردم از نحوه لباس پوشیدن آنها تشخیص داده می شد. زمانی بود که نحوه سخن گفتن هر شخص تعیین می کرد