حدود چهار سال پیش، گروهی از پژوهشگران موسسه فناوری ماساچوست، یک رشته درست شده از نانولوله های کربنی را با تی.ان.تی پوشش دادند و به یک سر این رشته، پرتوی لیزر تاباندند. این کار سبب شد این رشته همانند یک فیتیله بسرعت بسوزد و به این ترتیب مسیر جدید را برای تولید حجم زیادی از الکتریسیته بگشاید.

مشکل اینجا بود که تا مدت ها پس از انجام این آزمایش، کسی متوجه سازوکار آن نشد. همچنین از آنجا که بازده چندانی برای تولید برق تصور نمی شد، برخی دانشمندان آن را به حساب یک کنجکاوی ساده آزمایشگاهی گذاشتند و توجه چندانی به آن نکردند.

بتازگی دانشمندان با بررسی ساز و کار فیزیکی این آزمایش توانستند به شیوه ای برای افزایش ده هزار برابری بازده این سیستم دست یابند و مسیر را برای کار بیشتر روی آن هموارتر کنند. شاید در آینده شاهد باشیم با این شیوه بتوان مدت زمان کارکرد مفید خودروهای برقی و دستگاه های الکترونیکی را افزایش داد و امکان شارژ سریع دستگاه های مختلف را فقط در چند دقیقه فراهم کرد.

البته با وجود افزایش قابل توجه میزان بازده این شیوه، این میزان هنوز حدود 0.1 درصد است که در مقایسه با بازده 25 تا 60 درصدی مولدهای رایج برق بسیار اندک به شمار می رود. اما شاید این نوآوری بتواند در برخی دستگاه ها که نیازمند حجم زیاد و ناگهانی انرژی هستند کاربرد داشته باشد. تردیدی نیست که بهبود کارایی این شیوه می تواند به کاربردهای بیشتر آن بینجامد.

در این صورت، شاید در خوردوهای برقی آینده ببینیم که سوخت همانند خوردوهای معمولی وارد باک خودرو می شود، اما به جای حرکت سوخت به سمت موتور احتراق داخلی، به داخل نانولوله های کربنی می رود و جریان تولیدی نیز به طور مستقیم به موتور خودرو منتقل می شود. از آنجا که نانولوله های کربنی در این فرآیند از بین نمی روند، می توان از آنها بارها بهره گرفت. این دانشمندان همچنین بتازگی دریافتند استفاده از صفحات تخت تهیه شده از مواد نانویی (نظیر گرافین با ضخامت یک اتم) می تواند موجب افزایش بازده این فناوری شود. در این صورت شاید تغییر شکل این صفحات برای انتقال انرژی موج گرماقدرتی بتواند به بیشتر شدن کارایی موتورهای مجهز به این فناوری بینجامد.