درد می آید و یکراست می نشیند سمت چپ قفسه سینه ات. دستت بی اختیار می رود بالا، درست همان جا که تیر می کشد. می ایستی تا درد آرام شود؛ یکی دو نفس عمیق، اگر بتوانی. تا به خودت بیایی، درد تا مغز استخوانت رفته؛ دیگر نمی توانی آرام بگیری. تک تک خطوط چهره ات حالا، درد را تصویر می کنند. چشم هایت را می بندی و زیر لب حمد می خوانی. درد هنوز هست، سمج و بی مروت. دیگر عابران کم کم متوجه حالت غیر عادی تو شده اند. یکی دو نفرشان می ایستند بالای سر تو که نشسته ای روی یک پله کوتاه و عرق سردی بر پیشانی ات نشسته است. یکی شان می گوید از قلبش است و آن وقت در چشم به هم زدنی، دست می کند توی جیب بغلش و یک قرص زیر زبانی را می گذارد همان جا که باید. درد رفته رفته فروکش می کند. خیالت راحت می شود؛ این بار هم جسته ای انگار با این قلب ناسازگار.