سوزن پشت سوزن و فرسایش چشم، توان محدود اما متکی به ذات سوزن دوزی. رنگ ها در هم گره می خورند؛ کدام رنگ باید در مارپیچ رنگ های دیگر بدود تا طرح، اصالت خود را حفظ کند؟ اصلامگر از سوزن دوزی بلوچ که یکی از اصیل ترین هنرهای دستی ایران است چه باقی مانده که اصالت مفهوم داشته باشد؟ «نگارخانه نقش جهان» این روزها پر است از پاسخ های کوتاه برای این سوال های بلند. زینب نوروزی با لباس بلوچی از بازدیدکنندگان استقبال می کند و بعد از او، این تابلوهای دسترنج او و دختران مهتاب هستند که به استقبال مخاطب می آیند تا بگویند در برابر هجمه کپی کاری که سوزن دوزی افغانستان راه انداخته، سوزن دوزی اصیل بلوچ هنوز زنده است و اگر یاد بگیرد چطور خودش را به ایرانی ها نشان بدهد، می تواند زنده تر هم باشد. زینب نوروزی به تمامی نامی آشنا برای مخاطب است. او تنها میراث دار هنر مهتاب نوروزی است؛ سوزن دوزی که سال91 در حالی که به تازگی آفتاب لطف سازمان میراث فرهنگی بر او تابیده بود و به یمن زحمت روزنامه نگاران، دفترچه بیمه ای دریافت کرده بود، غروب کرد. از آن زمان زینب، عنان کار سوزن دوزی بلوچ ها را در جنوب شرقی کشور به دست گرفت و یک تنه به جنگ مشکلات و بوروکراسی حاکم بر سازمان رفت و حالاخود به تنهایی به عرضه هنر سوزن دوزی خود و شاگردانش در قالب «دختران مهتاب» پرداخته است. 40اثر بی نظیر از کارگاه سوزن دوزی دختران مهتاب در قاسم آباد ایرانشهر راه افتاده و تا برسد بر دیوارهای نگارخانه، هیچ نهادی جز فرهنگستان هنر حامی آن نبوده و حالازینب نوروزی نشان داده که اثر دسترنج 150شاگردش در آن کارگاه، چه خوب به ذایقه ایرانی ها نزدیک است و می تواند فرهنگ پوشش را در بسیاری از البسه زنانه و مردانه به سمت ایرانی بودن بکشاند و نهادها و دستگاه های مسوول به جای آنکه وقت خود را صرف برگزاری همایش های مرتبط و غیرمرتبط کنند بد نیست در راستای همان شعار حفظ صنایع دستی کشور، حامی بی چون وچرای سوزن دوزی ای باشند که اگر دختران مهتاب نباشند، شاید روزی آفتاب آن هم غروب کند.