در ساعت تعطیلی توامان مدارس و ادارات که اتوبوس ها و واگن ها انباشته است از انبوه مسافران، ابتدا از باب خواهش و تمنا و بعد به مدد زور و فشار سوار اتوبوس می شوم.

جای سوزن انداختن نیست، مسافران فشرده در کنار هم ایستاده اند و از اتمسفر نفس های یکدیگر نهایت استفاده را می برند. بازار متلک های کلیشه ای و رایج هم داغ است؛ چسبیدن میله را به گرفتن حاجت حواله دادن و راننده را بشارت دادن که روی سقف هم می تواند مسافر سوار کند و از این دست مطایبه ها که البته نخ نما شده و لطف سابق را ندارد. در این میان، دختر جوانی را می بینم که خود را به دل جمعیت می زند و وارد قسمت خانم ها می شود، آن هم با یک لیوان بزرگ آب آلبالو در دست.