«زندان»؛ کلمه ای که اغلب دوسویه تلخ و شیرین دارد: تلخ برای گرفتاری به مدت معین و بعضا نامعین، شیرین برای اجرای عدالت و قانون. با این حال؛ وقتی پای جامعه ورزش یا یکی از اعضای آن به این ماجرا کشیده می شود، حس سومی هم رنگ می گیرد: ابهام. ماجرای زندانی شدن محمد مایلی کهن حالابیش از دو حس اول، حس سوم را درگیر کرده است؛ دوراهی که جامعه را سخت درگیر انتخاب حس «تلخی» یا «شیرینی» کرده است.

در نگاه اول برای جامعه احساسی ما زندانی شدن محمد مایلی کهن محکوم است به ویژه اینکه شاکی هم علی دایی است؛ چهره ای ورزشی که دست بر قضا علاوه بر بستن بازوبند کاپیتانی تیم ملی و نشستن روی نیمکت سرمربیگری آن، شاگرد محمد مایلی کهن هم بوده است. دایی به غیراز کسوتی که در ورزش حرفه ای دارد الگوی بسیاری از جوانان این مرز و بوم هم است.